...

Week 4, Januari 2009

Roelie en Michelle kopen groenten op een markt langs de weg.
Roelie heeft haar nieuwe meri blaus aan, die door een papuavrouw
binnen een dag is gemaakt naar origineel model.
Arbeidsloon: 3 euro! Daar kan Roelie niet tegenop!

Getuigenissen

Vorige week  woensdag op de ladiesmeeting waren een paar vrouwen  die hun getuigenis gaven. Het is altijd zo bijzonder om te horen hoe God mensen voorbereid en roept om de zending in te gaan. Ik moet eerlijk zeggen dat het nog steeds mijn pet te boven gaat.
Het wonderlijke is dat mensen er voor kiezen en toch eigenlijk niet. Het is zoals de Bijbel zegt dat Hij, onze God, zowel het willen als het werken in ons bewerkt!
Soms kunnen wij mensjes wel eens zo eigenwijs zijn om te denken dat WIJ kiezen voor God, of kiezen voor Jezus, dat is ook wat we meestal leren: Je moet voor Jezus kiezen! Maar het grappige is dat de Bijbel en de praktijk leren dat het God is die voor ons gekozen heeft en als je geroepen wordt om Zijn kind te worden, of om Hem te volgen, dat Hij dat al van voor de grondlegging van de wereld had bedacht. Dat is wat! En dan niet willekeurig zo van: die en die kies ik wel , en die en die niet, maar die kies Ik om doorheen te werken om die en die en die ook tot Mij te leiden. Kijk maar naar Paulus, die koos niet voor Jezus, maar Jezus koos voor hem. Niet omdat Paulus zo braaf was, integendeel, maar God bracht hem op de knieën en toen Hij Jezus ontmoette, vielen de schellen van zijn ogen. En God koos juist hem om naar de volkeren te gaan die nog in duisternis wandelden. En zo gaat het plan van God nog steeds door! God heeft verzoening tot stand gebracht en Paulus mag uitroepen: Laat je dan met God verzoenen!! En als je je dan gewillig overgeeft aan Hem, die de wereld schiep en onderhoud, en leidt naar volkomen herstel, dan begin je pas echt te leven! Niet het gemakkelijke leventje zonder zorgen in aardse zin, maar een leven van vertrouwen: Hij heeft alles onder controle, Hij bereikt Zijn doel op Zijn tijd! Heerlijk!

En zo hoorde ik weer bijzondere  verhalen van de “geroepen heiligen” van deze tijd. Een van de vrouwen, ze is nog erg jong, getrouwd en moeder van een halfjaar oud dochtertje was opgegroeid in PNG als “mission-kid”. Haar ouders werkten in een stam en zij groeide op met veel christenen om zich heen. Ze leefde in de veronderstelling dat alle mensen van God hielden en allemaal christen waren. Toen ze wat ouder werd was het tijdens een verlof in het land van haar ouders een hele schok om te ontdekken dat dit niet zo was. Als tienermeisje, ook tijdens een verlofperiode, maakte ze vriendinnen en haar vader las zondagsavonds altijd voor uit de Bijbel en vertelde dan heel mooi. Het was altijd zo’n heerlijk vredig moment. Ze leidde een veilig en beschermd bestaan en vond dat heel normaal. Op een van die zondagavonden had ze een vriendinnetje uitgenodigd die ook nog een ander meisje meenam. Terwijl haar vader aan het lezen en vertellen was, barstte dat meisje in huilen uit. Ze voelde ineens zo diep de pijn van het gemis aan liefde en veiligheid dat ze thuis  ervoer. Haar ouders waren gescheiden, en ze had een moeilijk bestaan thuis. Toen gingen de ogen van onze jonge collega nog verder open en realiseerde ze zich hoe bevoorrecht zij was. Zij kwam ook tot het besef dat het wel fijn was voor haarzelf dat ze Jezus kende en de Bijbel kon lezen en vrede met God had, maar ze realiseerde zich ook dat ze naar buiten toe nooit op de proef was gesteld en “bewezen”  had dat zij “anders” was. Ze wilde graag naar buiten treden om de boodschap van vrede te delen met anderen. Ze ging toen in de kerk kinderen en jongeren Bijbelstudie geven, dat was een hele nieuwe uitdaging. Want wat zij verkondigde moest ze wel in haar dagelijks leven laten zien. Er werd nu speciaal naar haar gekeken, ze was nu een voorbeeld. Dat was heel vormend. Ze wist ook dat ze nooit in een westers land zou aarden en volgde een Bijbelschool en nadat ze haar man had leren kennen zijn ze geroepen om naar PNG te gaan. Voor haar een “comeback”. Samen met haar man zitten ze in de voorbereidingsfase en zien uit naar de aanwijzingen en leiding van de Here God, waar Hij hen uiteindelijk wil hebben.

Hetzelfde geldt voor een andere vrouw, die met haar man en vier kinderen hier onlangs zijn gekomen. Het jongste kindje is als verrassing hier geboren. Na drie dochters  kregen ze na vier jaar nog een zoon. Ze zijn al een jaar in PNG, maar nog maar een paar maanden hier op de basis in Hoskins voor verdere voorbereiding.
Het zijn blanke Zuid-Afrikanen en zijn al jong betrokken geraakt bij zendingswerk in Afrika onder de Zulu’s. Op een zeker moment kwamen ze in aanraking met mensen van NTM en kregen een verlangen om buiten Afrika te mogen dienen. In hun gemeente werd het duidelijk dat zij iemand wilden uitzenden, en vroegen enkele mensen. In hun hart wisten ze dat zij degenen waren, maar zij werden niet gevraagd. Vrijgezellen zijn goedkoper! Maar de weg voor de gevraagde mensen werd niet bevestigd. Toen kwamen ze bij hen terecht en viel alles als puzzelstukjes in elkaar , ook de roeping naar PNG was zo duidelijk, en nu zijn ze hier en ervaren alle bevestiging. Ik ben allerlei details vergeten,maar het verhaal is duidelijk: God roept en bepaalt waar wij mogen dienen. En meestal is dat in je eigen straat, misschien is dat nog wel het moeilijkste. Maar als wij gewillig zijn en Hem alle eer willen geven wordt het vanzelf duidelijk. Je kunt het niet aan anderen uitleggen, maar dat hoeft ook niet.

De regentijd

De regentijd is alweer een paar weken geleden duidelijk begonnen.

In december regende het al vaker dan in de voorafgaande maanden, maar vanaf de eerste dag in januari was het echt menens. Er zit niet echt een vaste regelmaat in wat tijd betreft het uur van de dag zoals op Sumba. Daar kon je de klok er bijna op gelijk zetten en kwam de regen op een zeker uur met bakken naar beneden en na een uur of zo stopte het en dat herhaalde zich de volgende dag.
Hier kan het soms 1 flinke bui zijn, of twee of drie, of het regent uren zachtjes door, soms alleen ’s nachts. Kortom heel onregelmatig, maar wel heftig. Soms zie je het al een tijdje aankomen, en soms overvalt het je ineens.
Als je de was buiten wilt drogen moet je goed opletten en het is een sport om het tijdens de zonnige uren, die er gelukkig nog steeds zijn, droog te krijgen. Maar vaak lukt het niet en moet je hals over kop de zaak weer afhalen en verder binnen of onder een afdak drogen, maar dan ruikt het minder fris omdat het dan langzaam gaat.
Ook zie je de schimmel al hier en daar verschijnen op de muren en leren voorwerpen, zoals een koffertje van Sinco en onze schoenen die we niet (vaak) gebruiken.
Het heeft wel tot gevolg dat het in het algemeen wat koeler is en dat is voor iedereen een verademing.
De schoolkinderen krijgen hun gymles altijd aan het begin van een lesdag, dus van 8 tot kwart voor 9. Maar normaal gesproken is het dan al flink warm en komen ze na dat uur druipnat van het zweet terug en gaan eerst thuis douchen, waarna ze in school verder mogen zweten.
Maar nu, als het op zo’n ochtend regent, rennen ze juichend naar het sportveld en vinden het heerlijk om in de regen, die verkoeling brengt, te sporten.
Het is wel grappig, het verschil met Nederland, want als het daar regent - en dat is vaak, toch? - gaan de kinderen meestal niet meer buiten spelen of vluchten het huis in. Hier zoeken ze het juist op of spelen gewoon door! Laatst zag ik dat er achter op het sportveld een enorme waterplas lag. Een van de kinderen maakte een mooie sliding, het water spatte hoog op en daar maakte hij een heel spel van.
Of een tienermeisje dat onder een dikke waterstraal ging staan die van het dak stroomde, een ander meisje stond er bij te kijken en gaf aanwijzingen hoe ze haar hoofd onder de straal moest houden. Echt heel apart en grappig om te zien.
Toch lijkt het of de regentijd ineens niet meer doorzet. Eind vorige week is de wind gedraaid, dat kon je ruiken aan de zwavellucht die van de vulkaan afkomt. Het heeft dan ook nauwelijks meer geregend. Eigenlijk best een beetje jammer.

Versterking uit Nederland, enz.

Vorige week vrijdag kwam er versterking voor de onderwijskrachten uit Nederland! Een Leidse studente orthopedagogiek wilde een halfjaartje praktijkervaring opdoen in het buitenland. Haar ouders kenden het werk van de familie Oosterhuis al jaren en zo werd de link gelegd toen bekend werd dat we hier wel wat extra hulp kunnen gebruiken. Normaal gesproken zijn Jan en Annette de aangewezen personen om nieuwkomers te onthalen, maar zij zijn vorige week voor langere tijd vertrokken , eerst voor conferenties,vergaderingen, en doktersbezoek, en vervolgens om een tijd in de stam door te brengen voor verdere begeleiding. De stam waar zij eerst jaren gewoond en gewerkt hebben.
Een van de andere zendelingen ging onze Nederlandse studente, Martine, ophalen en ik had de eer om mee te mogen. We hadden al wat e-mailcontact gehad, dus we “kenden” elkaar al een beetje.  Toen ze dan ook voet aan land had gezet herkende ze mij meteen en liep hard zwaaiend naar de uitgang waar ik haar op de foto probeerde te nemen.

.

Ik nam aanvankelijk van iedere vrouw die uit het vliegtuig stapte een foto, om haar niet te missen. Zij had mij wel gezien op de foto’s in ons dagboek, maar ik wist niet hoe zij er uit zag.
Heerlijk dat ze gezond en wel uit het kleine vliegtuigje van Air Niugini stapte. Ze had zo’n beetje non-stop gereisd, van het ene vliegtuig in het andere, zonder lange tussenpozen. Toch presteerde ze het om tot de avond op te blijven. Maar daarna heeft ze wel van 8 tot 8 geslapen! Ze hoopt hier vijf maanden op school mee te werken. Ze is ondergebracht in een mooi ruim appartement dat juist leeg was komen te staan. Ze zal daar samen wonen met een andere studente uit Noord Ierland, een meisje van dezelfde leeftijd en met een soortgelijke opleiding. Dat werd een enthousiaste ontmoeting, en ze hadden elkaar direct “gevonden”. Emma, uit N.Ierland,  was hier al een paar weken eerder gekomen samen met haar ouders. Zij is het schoonzusje van de jonge vrouw waarover ik hierboven schreef. Haar ouders zijn van plan om a.s. zondag weer naar huis te vertrekken, maar vonden het duidelijk heel fijn dat hun dochter zo’n fijne klik had met haar toekomstige huisgenootje. Wij dachten dat we als enige Nederlanders de eerste paar dagen wel veel met Martine zouden optrekken om haar wat wegwijs te maken, maar de ouders van Emma leken haar wel direct geadopteerd te hebben. Martine vermaakte zich prima, werd meteen overal mee naar toe gesleept, zoals de eerste zaterdag naar het strand waar een barbecue was georganiseerd. De eerste dag heeft ze bij ons gegeten en daarna zagen we haar nauwelijks meer!

Maar wij kunnen onze neigingen om als papa en mama op te treden (het zit er gewoon in hè!) mooi botvieren op Michelle! Omdat Jan en Annette wel een week of 6 weg zullen zijn, zijn wij een beetje toeziend voogd over Michelle. Ze eet bij ons, en komt af en toe gezellig buurten. Ze slaapt in haar eigen huis. Wij vinden het maar wat gezellig om haar zo geregeld nu bij ons te hebben, ze is een lieve meid en behulpzaam. Ze vertelt af en toe uitgebreid over het spannende boek wat ze in haar vrije tijd aan het lezen is. Gisteravond kwam ze gezellig met een borduurwerkje bij ons zitten.  We hebben al voor de grap gezegd dat we haar wel willen houden als haar ouders weer terug zijn, zo gezellig is het en zo eigen! Dan kunnen haar ouders vast wennen, voor als ze definitief weg moet op haar 18e!
Ja, dat is ook een van de offers die de zendelingen hier moeten brengen. Elk kind dat 18 jaar is geworden, moet het land uit. Ze zijn dan voor de wet volwassen. En volwassenen buitenlanders mogen hier alleen verblijven als ze goede beroepsopleiding hebben gehad en door hun werk een bijdrage leveren aan de maatschappelijke ontwikkeling. Michelle mag hier gelukkig nog twee jaar blijven. Haar twee zussen zijn haar al voorgegaan en wonen alweer een aantal jaren in Nederland.

Dagje stad-ten

Vandaag (zaterdag) was de eerste dag sinds tijden dat Sinco weer eens naar Kimbe kon. Hij had wat dingen voor school nodig en had zin om er eens uit te zijn. We hadden een busje voor ons alleen dit keer, zodat we helemaal vrij waren om te doen wat we zelf wilden. We hadden Michelle meegenomen, dat was erg gezellig. In een van de winkels kwamen nog wat NTM-mers tegen en toen we in een restaurant tussen de middag een hapje gingen eten, kwamen zij daar ook even later aan. We hebben toen de tafels aan elkaar geschoven en hadden zo een gezellige groep! En we hebben heerlijk gegeten.

Op de voorgrond Roelie, Martine en Michelle

.

's Middags een excursie van school voorbereid, Een eindje voorbij de plaats Kimbe is een natuurreservaat onderzoekscentrum voor de koraalriffen van Kimbe Bay. Sinco is met aardrijkskunde met de koraalriffen bezig geweest en wil dat afsluiten met een bezoek aan dit centrum "Mahonia na dari".

Onderweg ... normaal beeld van personenvervoer

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!